Kώστας Kαββαθάς
«Και τι έγινε δηλαδή; Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, Ευρωπαίοι. Είναι ποτέ
δυνατόν να χύσουμε το αίμα των παιδιών μας για βραχονησίδες;?»
Αμείλικτα ερωτήματα
ΑΔΥΝΑΤΟ να κοιμηθώ. Αμείλικτα ερωτήματα με βασανίζουν αναγκάζοντάς με να
στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Κρύος ιδρώτας περιλούζει το μέτωπό μου και το
στόμα μου είναι ξερό από την αγωνία. Θα πάει ο Μπάγιεβιτς στον Ολυμπιακό;
Θα γίνει η χωματερή στον Αυλώνα; Θα υπάρξουν «διακριτοί ρόλοι» στο ΠΑΣΟΚ;
Υπονομεύει ο Μητσοτάκης τον Έβερτ; Θα εκλεγεί ο Δημήτρης Τσοβόλας; Θα
φτηνήνουν τα αυτοκίνητα; Θα επιτραπεί η εισαγωγή μεταχειρισμένων; Θα
κερδίσω το ΛΟΤΤΟ; Θα ξύσω το Ξυστό;
Βαρύ το τίμημα να ζεις στην Ελλάδα 3,5 χρόνια πριν από το 2000. Ως άνθρωπος
και ? ευρωπαίος ? πολίτης είσαι αναγκασμένος να αντιμετωπίζεις συνεχώς
διαλείμματα στα οποία πρέπει να δώσεις τις σωστές απαντήσεις, διαφορετικά,
εκτός από το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου, διακυβεύεται και το
μέλλον του πλανήτη.
Πριν από λίγο καιρό μιλούσα μ? ένα νέο μηχανικό στο τμήμα Σχεδίασης μιας
μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας της Ευρώπης.
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν δεν ακούσω την άποψη της Κας Παπαρήγα για το
μέλλον του καπιταλισμού. Από τη στάση της εξαρτάται η δουλειά μου».
Όταν τον ρώτησα πώς είναι δυνατόν η τύχη μιας μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας
να εξαρτάται από το τι λέει ένας έλληνας πολιτικός, με παρέπεμψε στο
συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
«Ξέρεις, τα περισσότερα από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου πήγαν τον
Ιούνιο σε κλινικές», μου είπε. «Δεν άντεξαν να μη γνωρίζουν την ακριβή θέση
του Ανδρέα ή αν θα υπάρξει διαρχία ή μοναρχία; Το μέλλον της εταιρίας μας
κρέμονταν σε μία κλωστή...»
Ως καλός Έλληνας προσπάθησα να τον ηρεμήσω. «Μην ανησυχείς», είπα.
«Προσπάθησε να εργαστείς και όλα θα πάνε καλά στη Γαλλία. Οι πληροφορίες
μού λένε ότι ο πρόεδρος θα παραβρεθεί».
H ίδια λίγο-πολύ κατάσταση επικρατεί και στις πρωτεύουσες των περισσότερων
χωρών της Γης. Οι κάτοικοι του Τόκιο, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου και της
Σανγκάης δεν ξεκινούν τη δουλειά τους, αν πρώτα δεν πληροφορηθούν τις
απόψεις του κ. Ακη για μια συντεταγμένη έξοδο από την κρίση, ενώ κανένα από
τα μεγάλα χρηματιστήρια δεν αρχίζει τη διαπραγμάτευση, αν πρώτα δεν ακούσει
τις απόψεις του κ. Δημήτρη.
H εξάρτηση είναι τόσο μεγάλη, ώστε σ? ένα άλλο ταξίδι, μου ζήτησαν να
βοηθήσω τον πρόεδρο μιας πολυεθνικής εταιρίας που ήθελε να κάνει επενδύσεις
στην Ελλάδα, αλλά δεν ήξερε τι σκέπτονται οι συνδικαλιστές των Ναυπηγείων.
«Είναι αδύνατο να προωθήσω τα συμφέροντά μας, αν δεν γνωρίζω τις απόψεις
του κ. Κοντάκη για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης», έλεγε παίρνοντας το
έβδομο Λεξοτανίλ της ημέρας.
Τι θέλω να πω μ? όλα αυτά; Απλά ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουμε
καταφέρει να βρισκόμαστε συνεχώς στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Δε θα ήταν μάλιστα υπερβολή, αν έλεγα ότι το μέλλον 7 δισεκατομμυρίων
ανθρώπων, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνουμε εδώ στην Αθήνα. Το
φορτίο είναι βαρύ και αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν κοιμάμαι το
βράδυ.
O άλλος είναι το μέλλον της ποδοσφαιρικής μου ομάδας. Πώς να κοιμηθείς,
όταν δεν ξέρεις αν θα πάει ο Μπάγιεβιτς στον Ολυμπιακό, αν θα φύγει ο
Τροχανάς από την AEK ή αν θα μείνει ο Ρότσα στον Παναθηναϊκό. Δέκα κοπάνες
έκανα τον περασμένο μήνα, για να λάβω μέρος σε διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις
και «τοκ σόου» που είχαν σαν θέμα το μέλλον του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.
Ένας τρίτος λόγος είναι οι απειλές της Τουρκίας. Όχι γιατί με νοιάζει αν οι
Τούρκοι πάρουν τα Ίμια, τη Γαύδο, την Καλόλιμνο ή τη Ρόδο, αλλά γιατί μου
την έχουν σπάσει όλοι αυτοί που κινδυνολογούν. Δεν περνάει στιγμή που να μη
βγει κάποιος και να μη μιλήσει για την «τουρκική απειλή».
Ποια απειλή, ρε μεγάλοι; Γίνονται τέτοια πράγματα σε μια χώρα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το πρώτο μπαμ οι Κολ, Μέιτζορ και Σολάνα θα τρέξουν
να βοηθήσουν, για να μην πω τίποτα για τον Κλίντον. Κανείς δεν τολμάει να
ακουμπήσει την Ελλάδα, και αυτή η κινδυνολογία δεν μ? αφήνει να
παρακολουθήσω τα πλέι-οφ.
Ασε τους άλλους, τους υπερ-πατριώτες, που ζητάνε 300.000 δρχ. από τον κάθε
Έλληνα, για να συγκεντρωθούν, λέει, τα τρία τρισεκατομμύρια δραχμές που
πρέπει να διαθέσει η χώρα σε εξοπλισμούς, για να αντιμετωπίσει την τουρκική
απειλή. Δεν φτάνει που πληρώσαμε/πληρώνουμε 2 τρισ. για να συντηρούμε τις
ΔΕΚΟ, θα πληρώσουμε και άλλα για να έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις! Πείτε
μου... Είναι πολιτισμένα πράγματα αυτά; Δε βλέπουμε, άραγε, ότι η φίλη και
σύμμαχός μας στο NATO έχει σταματήσει να εξοπλίζεται (μετά το 360ό F-16, το
δισχιλιοστό τανκ και το 350ό επιθετικό ελικόπτερο;)
Εγώ λέω να μην πάρουμε ούτε ένα βλήμα (έχουμε ήδη αρκετά). Αλλωστε ? όπως
είπε και ο υπουργός μας των Εξωτερικών ? ένας καλός διπλωμάτης ισοδυναμεί
με ένα Σώμα Στρατού.
Μετά, πρέπει να σκεφθούμε και τους εαυτούς μας... Αμα δώσουμε από 300
χιλιάδες ο καθένας, πώς θα πάρουμε Μπαντζάι και πώς θα πιούμε τα ουίσκι
μας; Στο κάτω-κάτω, τι πάθαμε, που 400 χρόνια οι Τούρκοι μας είχαν καθίσει
στο σβέρκο; Πειράζει να μας καθίσουν άλλα 400;
Έστω όμως ότι γίνεται «θερμό επεισόδιο» και οι Τούρκοι παίρνουν ένα-δυο
νησιά... Και τι έγινε, δηλαδή; Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, Ευρωπαίοι.
Είναι ποτέ δυνατόν να χύσουμε το αίμα των παιδιών μας για βραχονησίδες;
Αυτά, που λέτε, σκεπτόμουν χθες το βράδυ κι έμεινα πάλι άυπνος.
Αυτά, και το γεγονός ότι ο κ. Ακης αποκάλεσε τον πρωθυπουργό «ομαδάρχη»
δηλώνοντας παράλληλα ότι η λύση στα «μεγάλα προβλήματα της χώρας», είναι οι
«συλλογικές ηγεσίες» και οι «διακριτοί ρόλοι».
Όμως, τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το συνέδριο θα έχει
τελειώσει και η Ελλάδα θα έχει μπει σε μια νέα πορεία «ανάπτυξης» (όπως
μπήκε το 1964, το 1967, το 1974, το 1981, το 1989, το 1990 και το 1991).
Αυτό και μόνο το γεγονός με καθησύχασε, και ύστερα από πολλούς μήνες, χτες
βράδυ, κοιμήθηκα σαν πουλάκι (που όμως του είχαν πριονίσει το κλαδί)._Κ.Κ.